Venetiaanse Glas Technieken.
Veel van de gebruikte termen in de Venetiaanse glas hebben een historische betekenis, maar zijn hetzij in Italiaans of Venetiaanse dialect een afgeleide van het woord. Hier is een korte beschrijving van enkele van de meest voorkomende woorden:
Avventurina
De kunst van het verwerken van koper in glas was een goed bewaard geheim, dat werd ontwikkeld in de 17e eeuw.
Dit glas heeft een geel - bruine kleur en is doorzichtig, waarin kopermetaal microcrystallen zijn verspreid om een gouden kleur weer te geven. Het wordt gemaakt door het smelten van het mengsel van transparante kleurloos glas met de toevoeging van koperoxide en ijzer en lood oxiden en de gesmolten massa moet heel erg langzaam worden afgekoeld. Het scheidt zich af van de gesmolten massa tijdens het afkoelen. Traditioneel, is om de beste kwaliteit te verkrijgen, de oven uitschakelen zodra de massa is gesmolten en niet geforceerd te laten afkoelen voor enkele dagen. Eenmaal op kamertemperatuur wordt de kroes verbrijzeld en de avventurina ligt dan onder een laag van geoxideerd gekleurd glas. Dit glas had zijn hoogtepunt in Murano in het midden van de negentiende eeuw, eerst in de ovens van Pietro Bigaglia en vervolgens op Salviati & Co, vaak gemaakt voor koninklijke families. In de twintigste eeuw werd avventurina gebruikt door slechts een klein aantal van glasfabrieken.
Calcedonia
Calcedonia glas imiteert de agaat rock (de zogenaamde "calcedonia" in het Italiaans en een soort kwarts), waarvan de aders van de contrasterende kleur door het diepe-gekleurd glas lopen. Het productie proces is moeilijk te sturen en daardoor krijg je elke keer verrassende kleuren, verkregen door toevoeging aan de gesmolten massa van kleurloos doorzichtig glas, een pigment mengsel op basis van verschillende oxiden (in het algemeen koper, ijzer, kobalt en tin) en metallic zilver; het mengsel is gedeeltelijk vermengd met de gesmolten massa en het geheel, wordt na enige tijd, nog een keer gemengd .
De kleuring komt door zowel de ontbinding van de metaaloxiden in het glas en door de vorming van kleine colloïdale deeltjes van metallisch zilver en koper, kleiner dan de microkristallen. Dit soort glas werd reeds toegepast in Murano in de XVI en XVII eeuw, maar het gebruik daalde sterk, zo veel zelfs dat de formule verloren ging. Pas in 1846 wist de industrieel Lorenzo Radi, na een moeizame zoektocht, het weer te maken en gebruikte het om voorwerpen te blazen of in vlakke ruiten als een aanvulling van kostbare meubelen. Het echte calcedonio is zeldzaam en wordt nu gebruikt door Andrea Tagliapietra, Dino Rosin; Vetreria Artistica Zanetti.
Filigrana
Een methode voor het inbrengen van lijnen of rasters van kleur (aanvankelijk vooral wit) in het glas, en wordt gedaan door dunne staven van helder glas met de gewenste gekleurde draad naast elkaar te leggen en dan samen te smelten in een cilindervorm.
Het is een van de oudste traditionele processen daterend uit de zestiende eeuw. Dit wordt gedaan door het verhitten van het oppervlak van een homogene reeks transparante kleurloze glazen staven, met een kern van gekleurd glas. De staven worden gearrangeerd op een metalen plaat en verhit tot het smeltpunt, en dan wordt een cilindrische vorm overheen gerold, zodat zij zich eraan hecht. Hierna wordt het vervolgens afgewerkt zoals gewenst.
Alle belangrijke Murano glas fabrieken gebruiken deze techniek die zich leent bewonderenswaardig om een uitgebreid scala aan decoratieve oplossingen. De grote maestro Archimede Seguso deed uitgebreid onderzoek en vele experimenten tijdens de jaren '50 en '60 gedeeltelijk model zijn er enkele filigrana delen en vervolgens de toepassing ervan om de items: een aantal zeer elegante serie werden ontworpen op deze manier, zoals "spiraline", "composizione lattimo", "filigrana stellata", "merletto" vazen en nog anderen.
Ghiacciato
Een manier om een craquelé uitstraling te krijgen door het hete glas in koud water te dompelen en vervolgens nog een laagje van glas over te leggen. Het werd voornamelijk geproduceerd van de 16e tot de 18e eeuw. De term komt van het Italiaans voor "ijs".
Het effect wordt dus verkregen door het semi-eindproduct voor een paar seconden in het water te dompelen als het nog warm is(ongeveer 800 graden Celsius) en vervolgens weer bloot te stellen aan de hitte van de oven. Dit proces kan meerdere keren worden herhaald wanneer een meer uitgesproken effect is gewenst. De plotselinge afkoeling van het oppervlakte, terwijl de binnenste massa nog steeds in gesmolten toestand is, bepaalt een heftige en ongelijke inkrimping van het volume in een dunne laag, dat daarna een lijkt op een spinnenweb.
Het daaropvolgende hernieuwd verhitten elimineert alle resterende spanningen: dit voorkomt het uitbreiden van deze oppervlakte 'scheuren'. Deze techniek is bekend sinds de oudheid en was veel in gebruik is in de zestiende eeuw in de productie van glazen en schalen. Het werd gebruikt in het begin van de twintigste eeuw in de productie van verlichtingsarmaturen.
Lattimo
Lattimo verwijst naar een wit glas geproduceerd in de 15de eeuw om porselein te imiteren, met het gebruik van tin en lood. Het woord is afkomstig uit "latte" (melk). Dit is een wit melk-achtige glas door de aanwezigheid van microkristallen die verspreid zijn in het hete mengsel en gescheiden zijn wanneer het gesmolten glas is afgekoeld. De microkristallen absorberen niet de lichtstralen maar verspreiden ze en geeft aldus zowel de dekking en de witte kleur. In het Murano gebied de microkristallen bestaan uit calcium en natrium fluoriden en ze zijn verkregen door toevoeging van fluor verbindingen zoals kryoliet of fluor Spar, evenals zinkoxide en aluminiumoxide, deze worden toegevoegd aan het glazige mengsel. De lattimo Wasa stamt uit de zestiende eeuw voor versieringen in combinatie met veelkleurige emaille. Het werd later gebruikt als een aanvulling op andere vormen van maken, zoals de reticello. Het geraakte in onbruik maar kreeg een nieuw leven ingeblazen in de late jaren '20 aan de zijde van de meest belangrijke en beroemde Murano glas fabrieken, zoals Barovier & Co, Venini & Co en MVM Cappellin & Co.
De laatste was de eerste om het te gebruiken zonder de toevoeging van andere kleuren voor een reeks van geometrische vazen tentoongesteld in de 1927 International Exhibition van Decoratieve Kunsten in Monza.
Millefiori
Millefiori (duizend bloemen) is de techniek van stretchen en de vormen van multi-gekleurde staven glas
De kleuren worden samen gevoegd, en in een vorm/figuur gezet. Het samengesmolten wordt uitgerekt tot een lange dunne stok van glas. Dit kan worden gesneden en gebruikt als kralen, in de productie van murrina presse-papiers, sieraden etc.
Murrina
Murrina verwijst naar de fusie van vele stukjes van multi-gekleurde ontwerpen (zie millefiori hierboven) en vervolgens worden ze versmolten, vaak in een metalen ring, om een hanger of een presse-papier te maken. Het glas kan ook worden geplaatst in een oven en geblazen.
Sommerso
Gekleurde draden of ontwerpen die dan onder ('sommerso') een laag van transparant of gekleurd glas versmolten worden om een gelaagde effect te creëren